معنی فراخ حال در لغت نامه دهخدا

قاهی. (منتهی الارب). آنکه کار و بارش خوب است. (یادداشت بخط مؤلف).، - فراخ حال بودن، در رفاه زیستن. (یادداشت بخط مؤلف).، - فراخ حالی، غضارت عیش. رفاه. (یادداشت بخط مؤلف)

معنی فراخ حال در فرهنگ لغت هوشیار

آنکه کار و بالش نیکوست

معنی فراخ حال - جستجوی لغت در جدول جو

فراخ حال(فَ)

لغت نامه دهخدا

فراخ حال

فرهنگ لغت هوشیار

فراغ بال

کنایه از آرامش، آسایش، آسودگی خاطر

فرهنگ فارسی عمید

فرخ فال

خوشبخت، سعادتمند، نیک بخت، نیکوبخت، خجسته، مستسعد، طالع مند، خوش طالع، شادبخت، صاحب اقبال، اقبالمند، خجسته طالع، صاحب دولت، مقبل، نکوبخت، سعید، فرخنده بخت، ایمن، فرخنده طالع، نیک اختر، بختیار، بلنداقبال، بلندبخت، خجسته فال، سفیدبخت، جوان بخت

خوشبخت، سعادتمند، نیک بخت، نیکوبَخت، خَجَستِه، مُستَسعَد، طالِع مَند، خوش طالِع، شادبَخت، صاحِب اِقبال، اِقبالمَند، خَجَستِه طالِع، صاحِب دُولَت، مُقبِل، نِکوبَخت، سَعید، فَرخُندِه بَخت، اَیمَن، فَرخُندِه طالِع، نیک اَختَر، بَختیار، بُلَنداِقبال، بُلَندبَخت، خَجَستِه فال، سِفیدبَخت، جوان بَخت

فرهنگ فارسی عمید

فراخ سال

سالی که در آن میوه و خواربار فراوان است

فرهنگ فارسی عمید

فراخ جا

جای گشاده، محل وسیع

فرهنگ فارسی عمید

فراخ دل

فراخ آستین، برای مثال به جود تو که از او حرص تنگ حوصله شد / فراخ دل به مروت گشاده کف به عطا (مجیرالدین بیلقانی - ۱۸)

فرهنگ فارسی عمید

فراخ بال

فراخ آستین، برای مثال فراخ بال کند عدل تنگ قافیه را / چنان که چرخ ردیف دوام او زیبد (خاقانی - ۸۵۳)

فرهنگ فارسی عمید

فراخ سالی

فراوانی و ارزانی خواربار در سال

فرهنگ فارسی عمید

فراخ کام

توانگر و کامران، خوشحال و خوشبخت

فرهنگ فارسی عمید

فراخ گام

آنکه گام های بلند و فراخ برمی دارد، تیزرو، فراخ قدم، کنایه از لاابالی، بی بند و بار

فرهنگ فارسی عمید

فراخ گام

(فَ)

مرکبی که گامهای بلند بردارد و تیزرو باشد: اسب فراخ گام. (یادداشت بخط مؤلف). فراخ قدم. رجوع به فراخ قدم شود

لغت نامه دهخدا

خراب حال

(خَ)

تباه حال. (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

فراخ جای

(فَ)

جای گشاده: فجرهالوادی، فراخ جای رودبار که آب روان گردد بسوی آن. (منتهی الارب). رجوع به فجرهالوادی شود

لغت نامه دهخدا

فراغ بال

(فَ غِ)

آسودگی خاطر. آسایش و راحتی خیال:
ور چو پروانه دهد دست فراغ بالی
جز بدان عارض شمعی نبود پروازم.
حافظ (دیوان چ قزوینی ص 230)

لغت نامه دهخدا

فراخ دل

(فَ دِ)

پردل. بی باک، شکم باره و پرخور: مردی بود از بنی خزاعه نام او سلیمان بن عمرو و کنیتش ابوعینان. مردی فراخ دل و خورنده. (ترجمه تاریخ طبری)

لغت نامه دهخدا

فراخ شاخ

(فَ)

گاو. گاو نر. ورزاو. ورزگاو. (از یادداشت بخط مؤلف) : سیصد سر اسب و فراخ شاخ و گوسفند. (جهانگشای جوینی). حاضران قصۀ شاخ زدن فراخ شاخ را از او پرسیدند. (انیس الطالبین ص 137). به این مبلغ چهل وهفت دینار فراخ شاخی بگیر و زراعت کن. (انیس الطالبین ص 99)

لغت نامه دهخدا

فراخ بال

(فَ)

دست باز. کریم و بخشنده. فراخ آستین:
فراخبال کند عدل تنگ قافیه را
چنانکه چرخ ردیف دوام او زیبد.
خاقانی.
رجوع به فراخ آستین شود
آسوده خاطر. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

فراخ سال

(فَ)

سالی که در آن غلات و اجناس بکثرت پیدا شود. (آنندراج). مقابل تنگ سال. (یادداشت بخط مؤلف) : چون جو راست برآید وهموار، دلیل کند که آن سال فراخ سال بود و چون پیچیده و ناهموار برآید تنگسال بود. (نوروزنامۀ خیام)

لغت نامه دهخدا

فراخ کام

(فَ)

خوشحال، دولتمند. (آنندراج). فراخ روزی. رجوع به فراخ روزی شود

لغت نامه دهخدا